W trakcie porodu siłami natury dochodzi do rozciągnięcia się tkanek krocza i mięśni dna miednicy, aby umożliwić przejście główki dziecka przez kanał rodny. Zarówno nacięcie krocza, jak i pęknięcie może wystąpić podczas porodu, jednak są istotne różnice pomiędzy nimi w dalszych konsekwencjach.

1. Nacięcie krocza (inaczej epizjotomia) - jest to kontrolowany zabieg wykonywany przez położną lub lekarza pod koniec drugiego etapu porodu, by ułatwić wyjście dziecka.

• Łatwiejsze zszywanie - przez to, że jest to kontrolowane, łatwiej jest zszyć tkanki w porównaniu do pęknięcia.
• Gojenie - może prowadzić do dłuższego gojenia, większego bólu i zwiększonego ryzyka infekcji w porównaniu do pęknięć.
• Komplikacje - nacięcie też może prowadzić do uszkodzeń mięśni dna miednicy, problemy z nietrzymaniem moczu, problemy z wypróżnianiem, bolesnymi stosunkami, szczególnie wtedy jeśli nacięcie jest duże i/lub nieprawidłowo zszyte.

2. Pęknięcie krocza - może się zdarzyć naturalnie podczas porodu, gdy tkanki nie wytrzymują napięcia. Dzielimy je na łagodne (I i II stopień) oraz bardziej poważne (III i IV), które dotykają tkanki mięśniowe i okolice odbytu.

• Gojenie - mniejsze, naturalne pęknięcia (I i II stopień) bardzo często goją się znacznie szybciej niż w przypadku nacięcia krocza, ponieważ pękają najsłabsze tkanki , co przekłada się na mniejsze obrażenia niż przy cięciu wszystkich tkanek. Pęknięcia III i IV stopnia wymagają interwencji chirurgicznej i dłuższego okresu rekonwalescencji, lecz zdarzają się bardzo rzadko.
• Brak nacięcia - unikanie nacięcia zmniejsza ryzyko powikłań, lecz jeśli tkanki samoistnie pękną bardzo głęboko to konsekwencje mogą być poważniejsze niż w przypadku nacięcia.

Co w takim razie wybrać?
Rutynowe nacięcia krocza nie są konieczne i mogą nie przynosić korzyści w porównaniu do pęknięć naturalnych. Nacięcie powinno być wykonane, gdy mamy zagrożenie życia dziecka lub matki lub gdy istnieje ryzyko głębokiego pęknięcia. Nie powinno się go stosować, w celu chęci przyspieszenia porodu, jeśli nie ma do tego wskazań.

Jak ochronić krocze żeby nie doszło ani do pęknięcia, ani nacięcia?
Nie ma sposobów, które na pewno w 100% pomogą w ochronie krocza, ale są pewne rzeczy, które możesz zrobić, żeby zmniejszyć to ryzyko, a są nimi:

• Masaż krocza - zewnętrzny masaż krocza możesz zacząć już w 28 tygodniu ciąży, wewnętrzny od 34 tygodnia. Ma on na celu rozluźnienie tkanek i przygotowanie ich do porodu.
• Nauka oddechu i rozluźniania się podczas porodu - podczas porodu powinnaś wiedzieć jak się rozluźnić by dać czas tkankom krocza również na odpowiednie, stopniowe rozciągnięcie. Mocne parcie na siłę, zatrzymywanie oddechu nie służy temu procesowi i zwiększa szansę na to, że tkanki nie będą jeszcze gotowe na przejście główki dziecka i pojawi się ryzyko pęknięcia lub konieczności nacięcia.
• Pozycje wertykalne i ruch - wspomagają poród, pomagają poradzić sobie z bólem.

Te wszystkie techniki poznasz na fizjoterapii uroginekologicznej przygotowującej do porodu.


Podsumowując: 

• Pęknięcie krocza w przypadku małych uszkodzeń jest zwykle mniej bolesne i szybciej się goi.
• Nacięcie krocza może być zalecane w określonych przypadkach, ale rutynowo stosowane jest niezalecane.

Zawsze warto przed porodem porozmawiać z położną lub lekarzem o swoich obawach, poznać ich podejście do tematu, żeby przygotować się na różne scenariusze. Omów wszystkie etapy porodu i to co czujesz wspólnie z Twoją fizjoterapeutką uroginekologiczną. Twoja wiedza co się będzie działo, co wtedy robić i co Cię może czekać da Ci poczucie bezpieczeństwa i spokój, który jest bezcenny w naturalnym przebiegu porodu, czyli takim, który nie wymaga żadnej interwencji medycznej. Zaufaj sobie i swojemu ciału. Ono jest gotowe żeby dziecko przyszło na świat. Dasz radę :)

Na fizjoterapię dla kobiet w ciąży możesz przyjść już pod koniec pierwszego trymestru ciąży, by omówić plan przygotowania się do porodu, poznanie ćwiczeń w ciąży, które w ciąży fizjologicznej są niezbędne oraz jeśli czujesz jakieś dolegliwości - skorzystać z terapii manualnej lub masażu dla kobiet w ciąży.

Jeśli nie znalazłaś w tym poście odpowiedzi na pytanie, którego szukasz - zapraszamy Cię na bezpłatną konsultację telefoniczną. 


mgr Natalia Toropolska
HOPE FIZJO

Mechanizm działania i korzyści drenażu limfatycznego

Artykuł oparty jest na wynikach badań opublikowanych w czasopismach takich jak World Journal of Surgical Oncologyoraz Massage Therapy Journal, które potwierdzają skuteczność drenażu limfatycznego w redukcji obrzęków, szczególnie w połączeniu z terapiami kompresyjnymi​(American Massage Therapy Association)​(BioMed Central).

Cesarskie cięcie to operacyjna metoda porodu, w której dziecko wydobywane jest przez nacięcie wykonane w powłokach brzusznych i macicy matki. Zabieg ten jest wykonywany, gdy poród naturalny jest niemożliwy lub niebezpieczny zarówno dla matki, jak i dziecka. Poniżej znajdziesz opis cesarskiego cięcia krok po kroku, od przygotowania do zabiegu po samą operację i okres pooperacyjny.

• PLANOWE CIĘCIE CESARSKIE 
  

Jest to cięcie, o którym decyzja została podjęta na etapie ciąży. Do szpitala w którym kobieta planuje urodzić składa się skierowanie przez lekarza prowadzącego ciążę. Cięcie cesarskie planuje się pomiędzy 38 a 40 tygodniem ciąży. Przyszła mama zgłasza się do szpitala dzień przed ustalonym terminem porodu lub tego samego dnia.  Podczas przyjęcia wykonywane są badania krwi i moczu, które są ważne w kontekście znieczulenia oraz także zapewnienie bezpiecznego przebiegu porodu.

• CO ZABRAĆ ZE SOBĄ DO SZPITALA?
  

- dowód osobisty
- kartę ciąży
- oryginalny wynik badania grupy krwi
- jeśli nie ma tego w karcie ciąży: wypisy z poprzednich hospitalizacji w trakcie ciąży, wyniki badań)
- skierowanie do szpitala z adnotacją "do cięcia cesarskiego"

• DZIEŃ PRZED CC

- Konsultacja lekarska: lekarz ginekolog zapoznaje się z kartą ciąży, przeprowadza rozmowę z ciężarną, omawiana jest operacja i wręcza podpisanie formularza zgody na zabieg.
- Przygotowanie pola operacyjnego: golenie podbrzusza, dzięki któremu zmniejsza się ryzyko infekcji rany i ułatwia proces jej gojenia.
- Posiłek: dzień przed można jeść lekkostrawne posiłki i pić wodę.
- Sterydoterapia: lekarz może zlecić wstrzyknięcie domięśniowego zastrzyku z lekiem sterydowym (deksametazon), który ma pomóc w rozprężaniu się płuc dziecka po narodzinach i ułatwić mu oddychanie. Nie jest to jednak standardem w każdym szpitalu.
- Stres: jeśli nie możesz zasnąć, możesz poprosić o leki na uspokojenie.
- Konsultacja anestezjologiczna: omówienie chorób przewlekłych, przyjmowane leki na stałe, wcześniejsze operacje i zabiegi oraz znieczulenia.

Znieczulenie podpajęczynówkowe - wstrzykiwane jest ono do przestrzeni podpajęczynówkowej, w której znajduje się rdzeń kręgowy oraz dochodzące do niego nerwy czuciowe i ruchowe dolnej połowy ciała. Powoduje zniesienie czucia od pasa w dół i czasową utratę możliwości ruchu.

Znieczulenie zewnątrzoponowe - jest rzadziej proponowane ze względu na konieczność podania większej ilości leków oraz dłuższy czas oczekiwania na działanie. Jest podawane płycej niż podpajęczynówkowe. Używa się go również do porodu siłami natury w mniejszej dawce, nie pozbawiając całkowicie czucia w dolnych częściach ciała.

Oba znieczulenia podaje się dolędźwiowo z pełną świadomością pacjentki.

• DZIEŃ CIĘCIA CESARSKIEGO
  

- Posiłek: pacjentka pozostaje na czczo.
- Lewatywa: w niektórych szpitalach jest wykonywana.
- Higiena: rodząca w dniu porodu bierze prysznic, często zaleca się użycia mydła antybakteryjnego.
- Koszula operacyjna, wenflon, nawodnienie: po umyciu kobieta zakłada jednorazową koszulę do operacji i oczekuje na założenie wenflonu i podanie płynów dożylnych.
- Leki przeciwwymiotne: w części szpitali podaje się leki przeciwwymiotne i/lub zobojętniające kwas żołądkowy. Najczęstsze leki: ranitydyna, metoclopramid i cytrynian sodu.
- Kontrola tętna płodu: badanie KTG lub odsłuch tętna przenośnym detektorem tętna.
- Profilaktyka antybiotykowa: 10-30 minut przed operacją podawany jest dożylnie antybiotyk, który ma zapobiegać infekcjom okołooperacyjnym. Jest czasami także podawany w trakcie operacji.
- Cewnikowanie: bezpośrednio przed operacją rodzącej zakłada się cewnik do pęcherza, co może sprawić dyskomfort i uczucie parcia na pęcherz. Warto skupić się wówczas na oddechu i rozluźnieniu, co ułatwi ten proces.
- Osoba towarzysząca: w niektórych szpitalach dopuszcza się osobę bliską na salę operacyjną lub wpuszczana jest na sam koniec porodu.

• CIĘCIE CESARSKIE
  

Większość cięć cesarskich jest wykonywana 3-4 cm nad spojeniem łonowym. Nacina się kolejno: skórę, tkankę podskórną, powięź mięśni prostych brzucha, rozsuwa się włókna mięśni brzucha, odciągając je mocno na boki, nacina się lub rozrywa otrzewnę ścienną. Nacięcie macicy - najczęściej jest to nacięcie poprzeczne, ale w wyjątkowych sytuacjach może być też pionowe w trzonie macicy, pionowe w dolnym odcinku macicy, w kształcie odwróconej litery T oraz w kształcie litery J.

Zwykle czas trwania cięcia cesarskiego to ok. 45 minut.

• CO MOŻE ZASKOCZYĆ RODZĄCĄ W TRAKCIE CIĘCIA CESARSKIEGO?
  

- uczucie zimna i dreszcze
- odczuwanie ruchów spowodowanego operacją: pociąganie, szarpanie, ucisk.
- wymioty lub nudności
- senność

• CO MOŻE POMÓC W PRZEBIEGU CIĘCIA CESARSKIEGO?
  

- głęboki oddech
- wizualizacja "bezpiecznego miejsca"
- dotyk osoby towarzyszącej
- rozmowa z personelem

• PO CIĘCIU CESARSKIM:
  

Pacjentka przewożona jest na salę pooperacyjną, gdzie spędza czas od dwóch do dwunastu godzin w zależności od szpitala. Na sali kontrolowane jest ciśnienie oraz wysycenie krwi tlenem. Do wenflonu podłączana jest kroplówka nawadniająca.

Po cięciu cesarskim w znieczuleniu podpajęczynówkowym część kobiet doświadcza dreszczy, lecz nie jest to groźny sygnał. Po znieczuleniu ogólnym można czuć osłabienie, ból gardła i suchość w jamie ustnej. Mogą pojawić się również nudności i wymioty. Warto wszelkie objawy zgłaszać personelowi.

Kontakt skóra do skóry - powinien być zainicjowany jak najszybciej, dobrze jest rozebrać dziecko lub odwinąć je z becika. Matka może karmić dziecko naturalnie. Pierwsze mleko (siara), znajduje się w piersiach bez względu na drogę porodu. Leki stosowane do porodu nie są przeszkodą w karmieniu piersią. Karmienie powinno się rozpocząć w ciągu dwóch godzin od porodu. Przez kolejne kilka lub kilkanaście godzin noworodek będzie bardziej senny i jest to normalne. Kobieta powinna przez pierwsze godziny pozostać w pozycji leżącej i będzie potrzebować pomocy położnej przy przystawieniu dziecka do piersi.

Ból pooperacyjny - może pojawić się ok. drugiej godziny po operacji, kiedy przestaje działać znieczulenie. Można poprosić o środki zmniejszające ból: morfinę lub buprenorfinę.

Wczesna pionizacja - zazwyczaj 6-12 godzin po operacji zaleca się wstawanie przy asyście personelu. Zmniejsza to ryzyko wystąpienia powikłań, między innymi powstawaniu zrostom pooperacyjnym.

Profilaktyka przeciwzakrzepowa - podawane są leki przeciwwzakrzepowe.

Jedzenie i picie - perystaltyka jelit może być nieco spowolniona. Na sali pooperacyjnej można pić wodę niegazowaną. Jeśli nie występują mdłości i wymioty można spożywać lekkostrawne posiłki.

• BLIZNA PO CIĘCIU CESARSKIM

Możesz głaskać swój brzuch, masować go bezpośrednio po operacji. W 7 dobie od cięcia po zdjęciu szwów może kłaść woreczek obciążeniowy na bliznę lub jeśli blizna ładnie się goi - leżeć na brzuchu z poduszką pod blizną. Przyspieszy to zwijanie macicy.

• KIEDY ZGŁOSIĆ SIĘ DO FIZJOTERAPEUTKI UROGINEKOLOGICZNEJ?
  

Na fizjoterapię w celu terapii blizny, oceny stanu mięśni dna miednicy oraz ściany brzucha warto się zgłosić w 4-6 tygodniu po porodzie. Będzie to również dobry czas dobranie odpowiednich aktywności ruchowych dla świeżo upieczonej Mamy.



Żródło: "Cesarskie cięcie i poród po cięciu cesarskim" Magdalena Hul i Katarzyna Osadnik 2022

Cesarskie cięcie to operacyjna metoda porodu, która może być konieczna z różnych medycznych powodów. Chociaż zabieg ten jest stosunkowo bezpieczny, odpowiednie przygotowanie się do niego może znacząco wpłynąć na komfort i zdrowie matki zarówno przed, jak i po operacji. Poniżej przedstawiamy praktyczne porady, które pomogą Ci przygotować się do cesarskiego cięcia, zarówno fizycznie, jak i psychicznie.

1. Zrozum Procedurę

Zrozumienie, na czym polega cesarskie cięcie, jest kluczowe. Dowiedz się, jakie kroki obejmuje operacja, jakie są możliwe powikłania, i jak będzie wyglądać proces rekonwalescencji. Rozmowa z lekarzem prowadzącym o szczegółach zabiegu może pomóc rozwiać wiele obaw i przygotować Cię mentalnie na to, co Cię czeka. 

Zobacz także: CIĘCIE CESARSKIE KROK PO KROKU

2. Skonsultuj się z fizjoterapeutką uroginekologiczną

Przed operacją warto odwiedzić fizjoterapeutkę, która może przygotować Cię do zabiegu oraz do późniejszej rehabilitacji. Wyjdziesz z wiedzą co robić w okresie szpitalnym, aby wspomóc proces regeneracji. Fizjoterapia może wesprzeć całe Twoje ciało oraz mięśnie dna miednicy w trakcie ciąży, byś szybko powróciła do formy sprzed porodu. Wprowadzenie ćwiczeń oddechowych oraz relaksacyjnych przed cesarskim cięciem może także zmniejszyć stres i poprawić Twoje samopoczucie. 

3. Wykonaj wymagane badania przedoperacyjne

Lekarz zleci Ci niezbędne badania przedoperacyjne, takie jak morfologia krwi, badanie krzepnięcia, USG oraz badania kardiologiczne. Upewnij się, że wszystkie wyniki są gotowe i prawidłowe, aby uniknąć niepotrzebnego stresu na kilka dni przed planowanym zabiegiem.

4. Przygotuj się psychicznie

Przygotowanie psychiczne jest równie ważne jak przygotowanie fizyczne. Porozmawiaj z bliskimi o swoich obawach, skorzystaj z konsultacji psychologicznej, jeśli tego potrzebujesz. Dobrym pomysłem może być także praktykowanie technik relaksacyjnych, takich jak medytacja czy joga prenatalna, które pomogą zredukować napięcie i poprawić nastrój.

5. Przygotuj torbę do szpitala

W dniu cesarskiego cięcia będziesz potrzebować kilku rzeczy, które ułatwią Ci pobyt w szpitalu. Oto, co warto spakować:

• Dokumenty medyczne: Karta ciąży, wyniki badań, dowód osobisty.
• Wygodne ubrania: Luźne koszule, które nie będą uciskać rany pooperacyjnej.
• Higiena osobista: Produkty do pielęgnacji, które pomogą Ci czuć się świeżo i komfortowo.
• Rzeczy dla dziecka: Ubranka, pieluszki, kocyk.
• Butelka wody i zdrowe przekąski: Po operacji mogą się przydać.

6. Zorganizuj wsparcie na czas pooperacyjny

Cesarskie cięcie to poważna operacja, więc w pierwszych dniach po porodzie będziesz potrzebować wsparcia. Zorganizuj pomoc rodziny lub bliskich przy opiece nad dzieckiem i domem, abyś mogła skupić się na swoim zdrowiu i regeneracji.

7. Pamiętaj o diecie

Zdrowa dieta przed zabiegiem może wspomóc Twój organizm w regeneracji po operacji. Zadbaj o to, aby Twoje posiłki były bogate w białko, witaminy i minerały, które wspierają gojenie się ran i regenerację tkanek. Skonsultuj się z dietetykiem, jeśli masz wątpliwości co do swojej diety.

8. Przygotuj dom na powrót

Po cesarskim cięciu będziesz potrzebować wygodnego miejsca do odpoczynku. Upewnij się, że w domu masz wszystko, czego potrzebujesz: wygodne miejsce do karmienia, dostępne przybory higieniczne oraz dobrze zorganizowaną przestrzeń, abyś nie musiała się zbytnio przemęczać w pierwszych dniach po powrocie ze szpitala.

Podsumowanie

Cesarskie cięcie to procedura, do której warto się dobrze przygotować. Odpowiednie przygotowanie fizyczne, psychiczne oraz organizacyjne może znacząco wpłynąć na Twój komfort i zdrowie po operacji. Pamiętaj, że każdy etap przygotowań to inwestycja w Twoje samopoczucie i bezpieczeństwo zarówno Twoje, jak i Twojego dziecka. Skonsultuj się ze swoim lekarzem i fizjoterapeutą, aby zapewnić sobie jak najlepszą opiekę przed i po cesarskim cięciu.

Ból krocza u mężczyzn to problem, który dotyka coraz większej liczby pacjentów. Choć może być trudny do zdiagnozowania, jego objawy i przyczyny mogą znacząco wpływać na jakość życia. Warto zrozumieć, co może być źródłem tego bólu oraz jakie są skuteczne metody leczenia, w tym kluczową rolę, jaką odgrywa fizjoterapia urologiczna i anorektalna.

• Czym jest ból krocza?

Ból w tej okolicy może być ostry, przewlekły, stały lub przerywany. Może być zlokalizowany w takich miejscach jak: prącie, jądra, rejon pomiędzy jądrami a odbytem, sam odbyt. Często jest on trudny do opisania przez pacjentów, co może utrudniać jego diagnozowanie. Ból krocza może towarzyszyć problemom takim jak zaburzenia erekcji, bolesne oddawanie moczu, dyskomfort podczas siedzenia czy problemy z defekacją.

• Przyczyny bólu krocza u mężczyzn
  

Ból krocza może mieć wiele przyczyn. Oto najczęstsze z nich:

1. Zespół bólu miednicy przewlekłej (CPPS): To jedna z najczęstszych przyczyn bólu krocza u mężczyzn. Zespół ten charakteryzuje się przewlekłym bólem w miednicy, który może promieniować do krocza, genitaliów, a nawet dolnej części pleców.

2. Zapalenie gruczołu krokowego (prostatitis): Zapalenie prostaty, często związane z infekcją bakteryjną, może powodować ból w okolicy krocza, jak i inne objawy, takie jak trudności z oddawaniem moczu.

3. Nerwobóle: Neuralgia nerwu sromowego to stan, w którym dochodzi do podrażnienia lub uszkodzenia nerwu sromowego, co może prowadzić do bólu krocza, który nasila się podczas siedzenia.

4. Problemy mięśniowe: Napięcie mięśni dna miednicy lub dysfunkcja tych mięśni mogą prowadzić do bólu krocza. W takich przypadkach fizjoterapia uroginekologiczna jest szczególnie skuteczna.

5. Choroby proktologiczne: Hemoroidy, szczeliny odbytu czy inne schorzenia anorektalne mogą również promieniować bólem do okolic krocza.

• Objawy towarzyszące bólowi krocza
  

Ból krocza rzadko występuje jako jedyny objaw. Może mu towarzyszyć szereg innych dolegliwości, w tym:

- Bolesne oddawanie moczu lub trudności w jego oddaniu.
- Częste parcie na pęcherz.
- Bóle podbrzusza.
- Ból podczas lub po wytrysku.
- Dyskomfort podczas siedzenia.
- Uczucie pełności w odbycie, uczucie ciągłego parcia na stolec lub niepełnego wpróżnienia.
- Zaburzenia erekcji.

Objawy te mogą być zmienne i różnić się intensywnością, co dodatkowo utrudnia diagnozowanie.

• Leczenie bólu krocza u mężczyzn
  

Leczenie bólu krocza zależy od jego przyczyny. Najlepiej jest podjąć kompleksowe podejście, które obejmuje farmakoterapię, terapię manualną oraz fizjoterapię urologiczną i anorektalną.

1. Farmakoterapia
Leki przeciwbólowe, przeciwzapalne, a także leki zwiotczające mięśnie mogą pomóc w łagodzeniu bólu i napięcia, lecz nie zawsze rozwiązują źródło problemu. W przypadkach infekcji, niezbędne mogą być antybiotyki.

2. Fizjoterapia urologiczna i anorektalna
Fizjoterapia urologiczna i anorektalna jest kluczowa w leczeniu bólu krocza, zwłaszcza jeśli problemem są napięcia mięśniowe lub dysfunkcje mięśni dna miednicy. Fizjoterapeuta uroginekologiczny może pomóc w:

- Nauczaniu technik relaksacyjnych: Ćwiczenia relaksacyjne pomagają zmniejszyć napięcie mięśni dna miednicy, co może przynieść ulgę w bólu.
- Treningu mięśni dna miednicy: Odpowiednie ćwiczenia wzmacniające i rozciągające mogą poprawić funkcję tych mięśni i zredukować ból.
- Terapiach manualnych: Fizjoterapeuci mogą wykorzystywać różne techniki manualne, aby zredukować napięcie i poprawić przepływ krwi w okolicy krocza.
- Biofeedback: To metoda, która pomaga pacjentowi lepiej kontrolować napięcie mięśni, co jest szczególnie pomocne w przypadkach przewlekłego bólu.

3. Terapie alternatywne
Niektórzy pacjenci odczuwają ulgę po zastosowaniu metod takich jak akupunktura, masaż terapeutyczny czy terapia ciepłem.

4. Wsparcie psychologiczne
Przewlekły ból krocza może być stresujący i obniżać jakość życia. Wsparcie psychologiczne, takie jak terapia behawioralno-poznawcza, może pomóc pacjentom radzić sobie z bólem i jego skutkami emocjonalnymi.

•  Znaczenie wczesnej interwencji
  

Nieleczony ból krocza może prowadzić do poważnych komplikacji, w tym do chronicznego bólu i pogorszenia funkcji seksualnych. Dlatego ważne jest, aby nie ignorować wczesnych objawów i skonsultować się ze specjalistą. Fizjoterapia urologiczna i anorektalna może odgrywać kluczową rolę w zarządzaniu tym schorzeniem i poprawie jakości życia pacjenta.

Podsumowanie

Ból krocza u mężczyzn to dolegliwość, która wymaga kompleksowego podejścia diagnostycznego i terapeutycznego. Fizjoterapia urologiczna i anorektalna jest jednym z najskuteczniejszych sposobów leczenia tego problemu, oferując pacjentom ulgę i poprawę funkcjonowania. Jeśli zmagasz się z bólem krocza, nie zwlekaj – skonsultuj się z nami i odzyskaj komfort życia!

Wskazania do masażu Kobido:

1. Poprawa elastyczności skóry: Masaż Kobido może pomóc w poprawie elastyczności skóry poprzez stymulację krążenia krwi i limfy, co prowadzi do lepszego odżywienia tkanek skórnych i redukcji objawów starzenia się skóry.

2. Relaksacja i redukcja napięcia: Delikatne ruchy masażu Kobido mają właściwości relaksacyjne, które pomagają w redukcji napięcia mięśniowego oraz stresu, co przyczynia się do ogólnego uczucia odprężenia i spokoju.

3. Poprawa krążenia: Masaż Kobido pobudza krążenie krwi i limfy, co sprzyja lepszemu dopływowi tlenu i składników odżywczych do tkanek, a także usuwaniu toksyn z organizmu.

4. Redukcja obrzęków: Dzięki ruchom drenażowym, masaż Kobido może pomóc w redukcji obrzęków poprzez ułatwienie odprowadzania nadmiaru limfy.

5. Stymulacja punktów akupresu: Masaż Kobido obejmuje również stymulację punktów akupresury, co może przyczynić się do regulacji przepływu energii w ciele i poprawy ogólnego stanu zdrowia.

Przeciwwskazania do masażu Kobido:

1. Skóra uszkodzona lub zakażona: Masaż Kobido nie powinien być wykonywany na skórze dotkniętej urazami, oparzeniami, ranami czy też infekcjami skórnymi.

2. Choroby skóry: Osoby z ciężkimi chorobami skórnymi, takimi jak trądzik różowaty, egzema czy też łuszczyca, powinny skonsultować się z dermatologiem przed rozpoczęciem sesji masażu Kobido.

3. Choroby zakaźne: W przypadku aktywnych infekcji wirusowych lub bakteryjnych, masaż Kobido należy odłożyć do momentu wyleczenia się.

4. Stan ogólnego złego samopoczucia: Osoby z gorączką, ogólnym osłabieniem organizmu czy też innymi stanami wymagającymi leczenia medycznego, powinny odłożyć sesje masażu Kobido do momentu poprawy zdrowia.

  5. Zabiegi medycyny estetycznej: Nie zalecamy wykonywania masażu po wykonanych               zabiegach z zakresu medycyny estetycznej, gdyż może to wpłynąć negatywnie na efekty. 

Masaż Kobido to nie tylko luksusowy sposób na pielęgnację skóry, ale również skuteczna technika terapeutyczna, która może przyczynić się do poprawy stanu zdrowia i samopoczucia. 

Jeśli pragniesz doświadczyć głębokiego relaksu, odprężenia i piękna, masaż Kobido może być właśnie tym, czego potrzebujesz. Otwórz się na tę starożytną sztukę masażu i pozwól sobie na chwilę błogiego relaksu i odnowy.

Wskazania do masażu leczniczego:

1. Ból mięśni i stawów: Masaż leczniczy może być skuteczną metodą łagodzenia bólu spowodowanego urazami, przeciążeniem mięśni, zapaleniem stawów czy też chorobami przewlekłymi, takimi jak zapalenie stawów czy fibromialgia.

2. Stres i napięcie: Regularne sesje masażu leczniczego mogą pomóc w redukcji stresu, napięcia psychicznego oraz poprawić jakość snu.

3. Poprawa krążenia: Masaż stymuluje krążenie krwi, co może przyczynić się do lepszej dostawy tlenu i składników odżywczych do tkanek oraz usprawnienia odprowadzania toksyn z organizmu.

4. Poprawa elastyczności i zakresu ruchu: Poprzez rozluźnienie spiętych mięśni oraz rozciągnięcie tkanek, masaż może pomóc w poprawie elastyczności ciała i zwiększeniu zakresu ruchu.

5. Poprawa funkcji układu odpornościowego: Istnieją badania sugerujące, że regularne sesje masażu mogą wpływać na poprawę funkcji układu odpornościowego poprzez stymulację limfatyczną.

Przeciwwskazania do masażu leczniczego:

1. Gorączka: W przypadku gorączki zaleca się unikanie masażu, ponieważ może to zwiększyć ryzyko rozprzestrzeniania się infekcji.

2. Stany zapalne skóry: Osoby z trądzikiem, opryszczką, czy też innymi stanami zapalnymi skóry powinny unikać masażu w obszarze dotkniętym problemem.

3. Choroby zakaźne: Osoby z aktywnymi infekcjami wirusowymi lub bakteryjnymi powinny odłożyć sesje masażu do momentu wyleczenia się.

4. Ostre urazy: Masaż nie powinien być stosowany bezpośrednio po ostrym urazie, takim jak złamanie kości czy naciągnięcie mięśni, chyba że zaleci to lekarz. Jednakże jeśli występuje obrzęk to świetnie sprawdzi się tu manualny drenaż limfatyczny oraz kinesiotaping. 

5. Choroby skórne: W przypadku egzemy, łuszczycy, czy też innych poważnych chorób skórnych, konieczna jest konsultacja z lekarzem przed rozpoczęciem sesji masażu.
   
   

Masaż leczniczy to nie tylko luksusowy sposób na relaks, ale również skuteczna terapia wspomagająca leczenie wielu dolegliwości fizycznych oraz wpływa pozytywnie na nasze samopoczucie.  Jednak przed rozpoczęciem terapii należy zawsze skonsultować się z odpowiednim specjalistą, aby upewnić się, że masaż jest bezpieczny i odpowiedni dla indywidualnych potrzeb zdrowotnych.

Jeśli szukasz naturalnej metody łagodzenia bólu, redukcji napięcia oraz poprawy ogólnego stanu zdrowia, masaż leczniczy może być właśnie tym, czego potrzebujesz. Zadbaj o swoje ciało i umysł, sięgnij po dobroczynne właściwości masażu leczniczego już dziś!

Zabieg akupunktury estetycznej jest nieinwazyjną metodą poprawiania wyglądu swojej twarzy. Polega on na nakłuwaniu konkretnych punktów na twarzy/szyi/dekolcie w celu poprawy krążenia, redukcji napięć mięśniowych i przywróceniu jędrności skóry. 

EFEKTY AKUPUNKTURY

• Poprawa jędrności skóry
• Redukcja zmarszczek 

PIERWSZA WIZYTA
Na pierwszej wizycie analizujemy twarz i rozmawiamy o tym, co chcemy osiągnąć. Do wizyty nie trzeba się specjalnie przygotowywać. 

1. Charakterystyka 
2. Kogo najczęściej dotyka ten problem?
3. Przyczyny?
4. Jak z nim postępować?
5. Leczenie operacyjne

1. CHARAKTERYSTYKA

Ból dolnego odcinka pleców jest schorzeniem, które u około 80% pacjentów w przeciągu 2 tygodni zaleczy się, bądź pacjent odczuje znaczącą poprawę samoistnie bez żadnej interwencji lekarza bądź fizjoterapeuty. Niestety nawracający ból dolnego odcinka kręgosłupa występuje u około 80% chorych!

Ból możemy podzielić na trzy charakterystyczne fazy i w zależności od czasu trwania dolegliwości bólowej, będą zalecane różnorodne formy terapii.

• Ostry ból pleców: do 6 tygodni
  
• Podostry ból pleców: od 6 do 12 tygodni
• Przewlekły ból pleców: powyżej 12 tygodni

2. KOGO NAJCZĘŚCIEJ DOTYKA TEN PROBLEM?

Najczęstszym pacjentem u którego będziemy podejrzewać Low Back Pain będzie pacjent powyżej 18 roku życia, u którego ból występuje wraz z lub bez promieniowania do poziomu kolan, nie niżej.

Kryteriami wykluczającymi diagnozowanie dolegliwości dolnego bólu odcina kręgosłupa będzie pacjent poniżej 18 roku życia oraz ból pleców spowodowany: guzem, infekcją, chorobami metabolicznymi, zapaleniem stawów (RZS, ZZSK). Ze wszelkimi złamaniami w obrębie kręgosłupa oraz z deformacjami typu, skolioza, kręgozmyk. Ból promieniujący poniżej kolan (będzie świadczył o bólu korzeniowym). Choroby nie kręgosłupowe np. kamica nerkowa, tętniak aorty, guz wątroby, trzustki, pęcherzyka żółciowego. Pacjenci po operacjach kręgosłupa lędźwiowego, oraz obecność deficytów neurologicznych np. osłabienie siły mięśniowej kończyny dolne (np. opadająca stopa). Kolejnymi kryteriami wykluczającymi będzie ból wielomiejscowy oraz ciąża.

3. PRZYCZYNY POWSTANIA BÓLU KRĘGOSŁUPA LĘDŹWIOWEGO

 Podstawą jednostką funkcjonalną kręgosłupa jest segment ruchowy składający się z dwóch sąsiadujących trzonów kręgów, dysku i 2 stawach międzykręgowych.

   

W obrębie tego segmentu musi zachodzić odpowiedni ruch oraz stabilizacja. Przez nasze funkcjonowanie na codzień może dojść do zaburzenia funkcjonalnego tego segmentu przez co zaczynają pojawiać się różne zmiany strukturalne. Podczas rehabilitacji naszym celem będzie edukacja ruchowa pacjenta. Bardzo często spotykam się z pacjentami, którzy są przestraszeni diagnozą wypukliny bądź przepukliny w którymś z segmentów kręgosłupa. Taka sytuacja w konsekwencji prowadzi do usztywnienia i zaniechania jakiegokolwiek ruchu oraz zwiększenia dolegliwości bólowych. Naszym celem będzie odpowiednia edukacja ruchowa, która pozwoli na nowo zacząć ruszać naszym kręgosłupem i znowu cieszyć się z codziennych aktywności bądź powrotu do pracy.

Zmiany degeneracyjne które zachodzą w krążku międzykręgowym:    

1.Dehydratacja

2.Uwypuklenie

3.Pęknięcie pierścieni włóknistych

4.Przepuklina

5.Sekwestracja

6.Niestabilność

7.Zwłóknienie

8.Zwapnienie

9.Zrost międzykręgowy

1-2 Faza Dysfunkcji = Ból pierścienia 1/3 zewnętrzna dysku jest unerwiona co może powodować dolegliwości.

3-6 Faza niestabilności = Ból mogą powodować krążek międzykręgowy, korzeń nerwowy, stawy między kręgowe, więzadła, naczynia w obrębie kręgosłupa oraz opony.

7-9 Faza Zesztywnienia = Ból „wszystkiego” bardzo ciężko wskazać jedną strukturę która mogła by powodować w tej fazie ból oraz występuje okres niestabilności

4. JAKIE SĄ ZALECENIA TERAPEUTYCZNE?

Zalecenia/Rekomendacje z North American Spine Society 2020

Zgodnie z zaleceniami pacjent powinien w pierwszej kolejności udać się do fizjoterapeuty, który postępuje zgodnie z zaleceniami opartymi na dowodach naukowych evidence-based Medicine. Niestety problemem w dzisiejszych czasach jest dostanie się w krótkim czasie do specjalisty ortopedii. Spotkanie często nie następuje w ciągu miesiąca. Pacjent nie ma przez cały ten czas diagnozy oraz ustalonej procedury leczenia, zazwyczaj przebywa na zwolnieniu i próbuje zmniejszać odczucia bólowe poprzez leki przeciwbólowe. Nie musi tak być, udając się od razu w fazie ostrej bólu dolnego odcinka kręgosłupa do fizjoterapeuty po wykluczeniu czerwonych flag/objawów przez terapeutę, które wymagały by natychmiastowej interwencji ortopedy pacjent otrzymuje szybszą pomoc, przez zmodulowanie odczuwania bólu oraz edukację, która skutkuje szybszym powrotem do zdrowia oraz spożywaniem mniejszej ilości leków w trakcie trwania epizodu bólowego.

Schematem postępowania dla pacjenta jest:

• Edukacja - Posiadanie wyczerpującej wiedzy na temat swojej aktualnej choroby, którą przekaże fizjoterapeuta.
• Ćwiczenia - dobrane do indywidualnych możliwości pacjenta, nie ma jednego magicznego ćwiczenia. Trzeba razem z terapeutą przeanalizować swoje funkcjonowanie na codzień i zastanowić się jakie zmiany należy poczynić aby zmienić aktualny stan rzeczy.
• Terapie manualne - tylko w połączeniu z ćwiczeniami. Pozwalają modulować dolegliwości bólowe.
• Psychoterapia - tylko w połączeniu z ćwiczeniami.

Tym właśnie zajmuje się fizjoterapia. Aby przekazać pacjentowi wszelkie potrzebne informacje, skąd mógł się wziąć ból, co muszę robić aby ból nie nawracał oraz jak długo pacjent może odczuwać dolegliwości z tym związane a jak długo zajmie wyleczenie. Terapeuta może modulować dolegliwości bólowe poprzez terapię manualną. Oczywiście nie można obiecywać niczego, każdy pacjent jest inny. Możemy na pewno monitorować proces leczenia oraz nim zawiadywać. Jeżeli proces leczenia zachowawczego nie przynosi pożądanych efektów, wysyłamy na dokładniejszą diagnostykę do lekarza który kieruje na dodatkowe badania obrazowe np. Rezonans magnetyczny kręgosłupa.

5. LECZENIE OPERACYJNE

Trzeba zdawać sobie sprawę z faktu, iż każda ingerencja w krążek międzykręgowy przyśpiesza proces degeneracyjny dysku. Większość metod wewnątrzdyskowych inwazyjnych ma na celu celowe uszkodzenie zakończeń nerwowych, bądź zmniejszenie jądra miażdżystego, które może drażnić korzenie nerwowe, lecz prowadzi to do przyśpieszenia zmian degeneracyjnych krążka międzykręgowego. Taka sytuacja może skutkować krótkookresowym zmniejszeniem dolegliwości bólowych pacjenta po operacji, lecz w dłuższej perspektywie czasu, przyśpieszenie zmian degeneracyjnych struktury a co za tym idzie pojawieniem się nowych potencjalnych dolegliwości bólowych oraz ograniczeniem funkcjonalnym poszczególnych segmentów oraz funkcjonowania na codzień.

Jeżeli nie ma bezwzględnych wskazań do operacji kręgosłupa czytaj: oczywistych czerwonych flag (jak zaburzenia czucia w obrębie krocza, niedowład kończyn dolnych, osłabienie siły mięśniowej kończyn dolnych), rekomenduje się leczenie zachowawcze (fizjoterapię) poprzez indywidualnie dobrane ćwiczenia oraz terapie manualną.

Rekomendacje usztywnienia inwazyjnego kręgosłupa są wtedy, gdy występuje nawrotowa przepuklina dyskowa, niestabilność dyskowertebralna, niepowodzenie intensywnego leczenia zachowawczego od 6 do 12 miesięcy lub wyraźne zwyrodnienia oceniane przez ortopedę w badaniu rezonansu magnetycznego.

Rekomendacje farmakologiczne

• NLPZ niesterydowe leki przeciw zapalne ( jak najniższa dawka i jak najkrócej stosowane)

___________________________________________________________________________________________

Nadreaktywny pęcherz moczowy (OAB) jest definiowany przez Międzynarodowe Towarzystwo Kontynencji (ICS) jako naglące parcie na mocz z lub bez nietrzymania moczu oraz nocturią (uczucie parcia na pęcherz w nocy).  Zazwyczaj porcja moczu nie jest duża i mieści się w przedziale 50-100 ml, podczas gdy pojemność pęcherza w warunkach fizjologicznych wynosi 400-600 ml. Pacjenci z pęcherzem nadreaktywnym lub naglącym nietrzymaniem moczu zgłaszają, że okres pomiędzy pojawieniem się pierwszego uczucia parcia, a koniecznością oddania moczu jest bardzo krótki i może dojść do mimowolnej utraty moczu.

Objawy te mogą również występować w przebiegu różnych schorzeń, np. ostrego zapalenia pęcherza moczowego, kamicy nerkowej, nowotworu pęcherza, stwardnienia rozsianego, czy też jako efekt uboczny radioterapii oraz w urazach rdzenia kręgowego.  

W terapii zaleca się następujące postępowania: terapię zachowawczą - fizjoterapia, terapię lekową, wstrzyknięcie toksyny botulinowej , neuromodulację krzyżową.

Fizjoterapia

Skuteczną metodą zachowawczą jest trening  behawioralny,  trening pęcherza oraz trening mięśni dna miednicy i elektrostymulacją. Nie ma jednej skutecznej metody, dlatego warto zadbać o różne metody działania. Do elektrostymulacji wykorzystuje się elektrody dopochwowe, które mogą hamować aktywność mięśnia wypieracza, poprawiając w ten sposób objawy OAB.

Do metod behawioralnych zliczamy:

- nie używamy parcia przy oddawaniu moczu

- regularne picie płynów w ilości około 2 litrów dziennie.

- unikanie napojów moczopędnych (kawa, alkohol)

- odraczanie mikcji w czasie (nawet jeśli będzie to 5-10 minut). Dążenie do oddawania moczu co 3-4h.

Toksyna botulinowa

Zabieg ten polega na bezpośrednim ostrzyknięciu ścian pęcherza, czego efektem jest zablokowanie uwalniania acetylocholiny w obrębie połączenia nerwowo-mięśniowego i powstanie porażenia wiotkiego. Wywołanie tej chemicznej blokady jest procesem odwracalnym i aksony regenerują się po około 3-6 miesiącach.

W jednym z polskich badań: „Jakość życia pacjentek z pęcherzem nadrektywnym po zastosowani , toksyny botulinowej - doniesienia wstępne” – T.Rechberger, P.Miotła i inni. Ginekol Pol-24-30, 2010, 10 pacjentek otrzymało toksynę botulinową . Zaobserwowano poprawę jakości życia u 7 z nich w trakcie trwania 3 miesięcznej obserwacji. U powyższych pacjentek nie działały już metody zachowawcze ani terapia lekowa.

W kolejnym badaniu, autorzy podtrzymują, że nie u wszystkich pacjentów ta metoda terapii będzie skuteczna, ale zależy to od technik wkłucia oraz ilości podanej toksyny botulinowej. Według lekarzy na podstawie tego badania ta metoda jest bezpieczna i akceptowalna przez pacjentów. [„Praktyczne aspekty zastosowania toksyny botulinowej w leczeniu idiopatycznej nadreaktywności pęcherza moczowego”; M.Szczypior, M. Matuszewski; Polska Platforma Medyczna 2021.]

Neuromodulacja krzyżowa

Procedura ta, polega na wszczepieniu cienkiej elektrody do przestrzeni S3 w kości krzyżowej i identyfikacji nerwów krzyżowych S3. Pacjenci przez 2 tygodnie testują urządzenie i prowadzą dziennik mikcji. Jeśli wystąpi u nich poprawa rzędu 50% to są kwalifikowani to wszczepienia urządzenia na stałe.

 

Jako fizjoterapeutka zalecam zaczęcie od terapii zachowawczej i współpracy z urologiem.